In Mr. (magazine voor juristen) las ik dat tweede kamerlid van de PvdA Jeroen Recourt pleit voor herinvoering van het ‘eigen beursje’ waarbij de advocaat zelf tot betaling van de proceskosten wordt veroordeeld als hij nodeloze beroepen indient.

Procederen om het procederen is natuurlijk foute boel. Maar wanneer is dat het geval? Het is niet eenvoudig vast te stellen of er sprake is van onnodig procederen. Er wordt inderdaad vaak lang geprocedeerd en er worden soms ook onzinnige vorderingen en beroepen ingesteld. Daar staat weer tegenover dat kansloze vorderingen soms ook onverwacht worden toegewezen. Kortom, aan beide kanten wordt geblunderd.

Moet de advocaat voor die blunders gestraft worden door veroordeeld te worden in de proceskosten? En als je dat vindt, hoe ga je dat dan doen? Want hoe weet je dat de blunder komt door gebrek aan ervaring of dat het gaat om doelbewust doorprocederen?

Het door Recourt voorgestelde ‘piepsysteem’ waarbij collega’s of rechters misstanden zouden moeten constateren, lijkt mij niet de aangewezen weg. De kans op willekeur ligt op de loer en het klikken over je eigen beroepsgroep is maar voor een enkeling weggelegd. Bovendien bestaat er een goed werkend tuchtsysteem. Gebruik dat dan om onzinnig procederen binnen de perken te houden.  

Maar het beste is natuurlijk zorgen dat je bij de juiste advocaat terecht komt die zich niet inlaat met de door Recourt genoemde praktijken. Zoals met de meeste dingen is dat een kwestie van geluk hebben. Dat geluk kan je wel een handje helpen door van tevoren goed te informeren over de kwaliteit van de advocaat. Social media is daarbij natuurlijk erg handig. Volg Flexadvocaten en je weet waar je moet zijn!       

Groet,

Roelien